Uprzejmie informujemy, iż wprowadzonej przez naszą kancelarię sprawie przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeń na Życie Europa S.A., Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 15 października 2018 roku, wydał precedensowy wyrok, w którym stwierdził nieważność wszystkich trzech umów grupowego ubezpieczenia na życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym Pareto II, Libra i Libra II, do których przystąpił nasz Klient.

Co zasądził i orzekł sąd?

Przygotowaliśmy i złożyliśmy pozew przeciwko ubezpieczycielowi, w konsekwencji zasądził na rzecz Klienta kancelarii kwotę 170.624,36 złotych tytułem zwrotu pozostałej części środków wpłaconych przez Niego na rzecz towarzystwa ubezpieczeń.

Sąd Okręgowy stwierdził m. in., iż:

„nieprawidłowość konstrukcji rozważanych tu umów prowadząca do ich sprzeczności z naturą zobowiązania polega na zupełnym pominięciu wskazania metody określania wartości obligacji. Skoro spełnienie wymogów ustawowych jest gwarantowane przez zastosowanie kilku możliwych sposobów wyceny – z założenia wskazujących na różną wartość wycenianego aktywa – to wybór metodologii będzie równoznaczny z określeniem świadczenia. Ponieważ metody wyceny nie wskazano w umowie, jej wyboru dokona jednostronnie ubezpieczyciel. Dochodzi więc do sytuacji, w której jedna ze stron stosunku umownego samodzielnie określa swoje zobowiązanie, co jak już wskazano jest sprzeczne z naturą zobowiązania jako takiego”

Co uznano za niedopuszczalne?

„Istotne jest również, że RUFK w § 10 ubezpieczyciel zastrzegł sobie możliwość likwidacji UFK bądź zmiany jego strategii inwestycyjnej. Taka decyzja nie została obwarowana żadnymi warunkami, ubezpieczyciel zobowiązywał się do powiadomienia ubezpieczającego, a za jego pośrednictwem ubezpieczonych. W razie likwidacji funduszu zgodnie z postanowieniami rozdziału 14 WU następowało umorzenie wszystkich jednostek uczestnictwa według wartości jednostek z dnia likwidacji. (ust. 9 i 10).

Ponieważ strategia inwestycyjna została określona w §§4 i 5 RUFK, ubezpieczyciel uzyskał prawo do dowolnego określenia nie tylko rodzaju aktywów, w które UFK mógłby angażować swoje środki, ale także sposobu określania wartości rachunku na datę zakończenia okresu odpowiedzialności. To zaś oznacza, że ubezpieczyciel uzyskuje uprawnienie do swobodnego określenia wysokości świadczenia należnego ubezpieczonemu z tytułu zakończenia trwania okresu odpowiedzialności. Sytuacja, w której jedna ze stron decyduje o wysokości świadczenia pozwalającego na zwolnienie się z własnego świadczenia, jest niedopuszczalna”.

Sygn. akt XXV C 470/17