W przypadku kredytów denominowanych podstawą dochodzenia roszczeń jest przede wszystkim art. 385(1) i następne Kodeksu cywilnego o niedozwolonych postanowieniach umownych w obrocie z konsumentami. Zgodnie z przepisami klauzule rażąco naruszające interesy konsumenta i nieuzgodnione z nim indywidualnie są wobec niego bezskuteczne, a w związku z tym bank nie miał prawa do ich stosowania od dnia zawarcia umowy.

Ustalenie przez Sąd abuzywności postanowień przeliczeniowych w części w jakiej przewiduje on prawo banku do dowolnego przeliczania kursu waluty, powodować będzie konieczność wyeliminowania w umowy tych postanowień. Spowoduje to zatem konieczność wyłączenia z umowy postanowienia określającego kurs waluty, przy zastosowaniu którego ma nastąpić przeliczenie kwoty kredytu oraz dokonywanych przez kredytobiorców spłat.

Ustalenie takiego kursu jest jednak konieczne dla wykonania umowy. Brak tego postanowienia umownego uniemożliwia bowiem dokonanie denominacji kwoty kredytu. Brak dokonania denominacji przekłada się bezpośrednio na niemożliwości ustalenia kwoty zadłużenia w walucie franka szwajcarskiego. Tym samym brak jest możliwości ustalenia zarówno wysokości rat kapitałowo-odsetkowych spłaty jak i wysokości oprocentowania.

Nadto zauważyć należy, że przy przyjęciu, że klauzule denominacyjne określają główne świadczenia stron umowy kredytu, to po ich wyeliminowaniu z umowy z uwagi na ich abuzywność brak jest w tej umowie postanowień określających główne świadczenia stron. Z kolei brak określenia w umowie kredytu takich świadczeń przekłada się na jej niewykonalność, a więc nieważność. Skutkiem stwierdzenia bezwzględnej nieważności całej umowy kredytu powinno być uznanie, że spełnione przez kredytobiorców świadczenia nie miały oparcia w łączącej strony umowie i bank jest im zobowiązany je zwrócić.

W orzecznictwie pojawiło się również stanowisko przemawiające za tym, że kredyt denominowany może zostać uznany za pozornie tylko walutowy, a w rzeczywistości złotowy, gdyż został on wypłacony i następnie spłacany w złotych polskich. W konsekwencji kredyt taki winien być traktowany jako złotowy z oprocentowaniem i marżą wskazanymi w umowie. Jednocześnie formułujemy w pozwie przeciwko bankowi roszczenie ewentualne o zapłatę kwot nadpłaconych z uwagi na stosowanie przez bank niedozwolonych klauzul przeliczeniowych. Uznanie przez Sąd, iż klauzule przeliczeniowe są nieskuteczne skutkuję obowiązkiem po stronie banku do zwrotu na rzecz kredytobiorców nadwyżki spłat. W procesach w zakresie kredytów denominowanych podnosimy jeszcze szereg innych zarzutów, m.in. sprzeczność umowy z art. 69 ust. 1 i 2 ustawy prawo bankowe oraz art. 353 (1) k.c., brak poinformowania w sposób rzetelny kredytobiorców o istniejącym ryzyku walutowym oraz nierównomierne rozłożenie ryzyka pomiędzy stronami.

W przypadku kredytów indeksowanych podstawą dochodzenia roszczeń jest przede wszystkim art. 385(1) i następne Kodeksu cywilnego o niedozwolonych postanowieniach umownych w obrocie z konsumentami. Zgodnie z przepisami klauzule rażąco naruszające interesy konsumenta i nie uzgodnione z nim indywidualnie są wobec niego bezskuteczne, a w związku z tym bank nie miał prawa do ich stosowania od dnia zawarcia umowy.

Eliminacja z umowy łączącej strony klauzul dotyczących zastosowania kursów z tabeli banku wyłącza wykonywanie takiej umowy ze względu na niemożliwość zgodnego z jej treścią ustalenia wysokości rat w ich kapitałowej części, a pośrednio także w części odsetkowej, zwłaszcza że w wyroku z 3 października 2019 r., C – 260/18, Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie uznał, że przepisy dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie wypełnianiu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały.

Konsekwencją powyższego może więc być uznanie nieważności takiej umowy ex tunc, nie tylko dlatego, że abuzywne postanowienie podlega eliminacji bez możliwości wprowadzenia w to miejsce innego podobnego mechanizmu, tyle że dozwolonego, a więc zgodnego ponadto z naturą (istotą) takich stosunków umownych, lecz również dlatego, że zachodzi niemożność wykonywania, a tym samym też rozliczenia takiej umowy, spowodowana wyeliminowaniem klauzuli niezbędnej do określenia wysokości podstawowego zobowiązania kredytobiorców, czyli wysokości raty kredytowej albo pozostałej do zapłacenia części kredytu spłacanego przed terminem.

Skutkiem stwierdzenia bezwzględnej nieważności całej umowy kredytu powinno być uznanie, że spełnione przez kredytobiorców świadczenia nie miały oparcia w łączącej strony umowie i bank jest im zobowiązany je zwrócić.

Jednocześnie wnosimy również roszczenie ewentualne o zasądzenie kwoty stanowiącej nadpłacone raty z uwagi na stosowanie przez bank abuzywnych postanowień umownych w zakresie indeksacji (dowolność ustalania kursu przeliczenia kwoty kredytu wg kursu banku oraz raty kredytu wg kursu banku). W związku z powyższym stwierdzić można, że umowa jest co do zasady ważna, ale stanowi umowę kredytu złotowego z oprocentowaniem według stawki LIBOR i stałej marży banku. Uznanie przez Sąd, iż klauzule indeksacyjne (waloryzacyjne) są nieskuteczne skutkuję obowiązkiem po stronie banku do zwrotu na rzecz kredytobiorców nadwyżki spłat uzyskanej wskutek stosowania indeksacji do CHF. W procesach w zakresie kredytów indeksowanych podnosimy jeszcze szereg innych zarzutów, m.in. sprzeczność umowy z art. 69 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe oraz art. 353 (1) k.c., brak poinformowania w sposób rzetelny kredytobiorców o istniejącym ryzyku walutowym oraz nierównomierne rozłożenia ryzyka pomiędzy stronami.